Της Στεύης Τσούτση.
Δεν είσαι πια εδώ.
Κι όμως, όλα στο σπίτι ουρλιάζουν την παρουσία σου. Εκείνες οι λίγες φωτογραφίες μας στο βάθος του συρταριού. Ένα φανελάκι σου μπερδεμένο μες στα δικά μου να κουβαλάει το άρωμά σου.
Μια φθαρμένη οδοντόβουρτσα, ένα υγρό φακών κι ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο που εγώ σου χάρισα σε κάποια επέτειο. Ξέρω πως στην πρώτη σελίδα φιγουράρουν τα γράμματά μου με μια αφιέρωση. Θυμάμαι να συγκινείσαι, να λες κάτι βαθυστόχαστο και να τοποθετείς το βιβλίο σε πρώτη μόστρα στο γραφείο σου.
Όλα αυτά έμειναν πίσω. Μαζί με το βαθούλωμα της θέσης σου στον καναπέ και τη μόνιμα λάθος θέση των πραγμάτων στην κουζίνα.
Βασικά δεν έμειναν. Τα άφησες.
Επίτηδες τα παράτησες όλα πίσω σου και με άφησες να τα κοιτώ και να μετρώ το χρόνο που πέρασε μαζί σου. Και να σκέφτομαι πως ήμουν πριν, πως θα είμαι μετά και πόσο σκατά νιώθω τώρα.
Ναι δεν το κρύβω. Μέσα μου χάσκει μια τρύπα που γράφει το όνομά σου. Άτιμο πράγμα η συνήθεια, το έλεγες κι εσύ.
Κι εγώ σε συνήθισα.
Τόσο που πλέον δεν ξέρω πως συνεχίζει κανείς…
Άδειο το σπίτι και ταυτόχρονα τόσο γεμάτο.
Το κρεβάτι γήπεδο κι εγώ, που πάντα γκρίνιαζα πόσο με στρίμωχνες στον ύπνο, τώρα κρατώ μια γωνίτσα για μένα και το άλλο το αφήνω παγερά αδειανό. Σαν την καρδιά μου ένα πράγμα. Μια γωνίτσα της κρατά τις μνήμες και η υπόλοιπη ψυγείο.
Τεχνητή χειμερία νάρκη μήπως και κάποια στιγμή συνέλθω.
Λέω πως δε θα ξεχάσω αλλά βαθιά μέσα μου πιστεύω, ελπίζω, το αντίθετο. Δε θέλω να σε θυμάμαι γιατί με πονάει.
Αληθινά μπροστά θα προχωρήσω τη μέρα που εσύ θα είσαι οριστικά απών από τη ζωή μου.
Το άρωμά σου δε θα με πονάει, τα ξεχασμένα πράγματά σου θα μου παίρνει ώρα να τα θυμηθώ από που προέρχονται.
Θα μου πάρει καιρό να σε σβήσω αλλά θα το κάνω.
Γιατί δεν άξιζες.
Όσα σου έδωσα δεν τα άξιζες. Δεν ήξερες να τα κρατήσεις. Δεν ήξερες να τα εκτιμήσεις και να τα ανταποδώσεις.
Δε θέλω να πω το χρόνο μου μαζί σου χαμένο αν και μέσα μου ξέρω πως ήταν. Δάσκαλος ο χρόνος αλλά και πάλι απογοητεύομαι με όσα άφησα να περάσουν από δίπλα μου από φόβο μη σε χάσω.
Και τώρα σε έχασα. Ολότελα χαμένη με λες.
Αλλά θα συνέλθω. Κι ας περάσει καιρό, εγώ θα τα καταφέρω και θα συνέλθω.
Γιατί μου αξίζει να μην πονώ για κάποιον που δε με πόνεσε.
Δεν αξίζει να αγαπώ κάποιον που δεν ήξερε να με αγαπήσει.
Δεν αξίζει να θυμάμαι κάποιον που θέλησε να με σβήσει.
Υπάρχεις παλιά μου αγάπη για όσο σε θυμάμαι.
Μετά αντίο…
Οριστικά αντίο…
