Όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν τα μαθήματα που μας δίνει η ζωή μέσα από τον πόνο, τον αγώνα και την ήττα. Λίγοι, όμως, συνειδητοποιούν πως, πιο συχνά, τα ήσυχα και ήπια μαθήματα είναι εκείνα που μας μαθαίνουν περισσότερα.
Πριν από εφτά χρόνια, η οικογένειά μου κι εγώ πήγαμε σε ένα πολιτικό συνέδριο που γινόταν σε κάποιο παραλιακό θέρετρο. Τις ώρες που ο άντρας μου συμμετείχε στις ομάδες εργασίας του συνεδρίου, η κόρη μου κι εγώ παίζαμε στην ακρογιαλιά.
Κάποιο απόγευμα, οργανώθηκε μια εκδήλωση-έκπληξη για τα παιδιά: μια βόλτα με ελέφαντα στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου. Η κόρη μου παραληρούσε από χαρά.
Το ίδιο βράδυ, καθώς ο άντρας μου κι εγώ τη βάζαμε στο κρεβάτι, είπα:
“Η ζωή είναι πάντοτε γεμάτη από υπέροχες εκπλήξεις, αν αφήνουμε τον εαυτό μας ανοιχτό να τις δεχτεί. Κάποιο πρωί ξυπνάς χωρίς να ξέρεις τι θα συμβεί μέσα στη μέρα και, ξαφνικά, βρίσκεσαι να κάνεις βόλτα πάνω σ’έναν ελέφαντα».
Μερικές μέρες αργότερα, επιστρέφοντας στο σπίτι μας, βρήκα να με περιμένει μια πρόσκληση να συμμετάσχω, μαζί με μια ομάδα δημοσιογράφων από την Αμερική και με πληρωμένα τα έξοδα, σε ένα ταξίδι μιας εβδομάδας στην Ιρλανδία, προκειμένου να καλύψουμε τον εορτασμό της χιλιετηρίδας από την ίδρυση της πόλης του Δουβλίνου.
Η αποστολή θα ξεκινούσε σε δέκα μέρες. Τώρα, να σου πω, σαν άνθρωπος έχω πολλά και διάφορα χαρακτηριστικά, αλλά ο αυθορμητισμός δεν νομίζω πως συγκαταλέγεται σ’αυτά.
Κάποια στιγμή, αφού είχα σκεφτεί κάθε δυνατή δικαιολογία για να αποφύγω αυτό το δωρεάν ταξίδι στη χώρα που αγαπώ περισσότερο από κάθε άλλη στον κόσμο – το διαβατήριό μου είχε λήξει, ποιος θα φροντίσει την κόρη μου, θα αναστατωθεί το πρόγραμμα της δουλειάς μου, μόλις είχα γυρίσει από ταξίδι – ο άντρας μου γυρίζει και με ρωτάει ήρεμα:
“Αρνείσαι, δηλαδή, να κάνεις βόλτα με τον ελέφαντα;». Του χαμογέλασα, έχοντας καταλάβει εξίσου ήρεμα το σημαντικό μάθημα να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να δέχεται και, έτσι, απόλαυσα τελικά μιαν από τις ωραιότερες εβδομάδες της ζωής μου.
Αν θέλουμε να μάθουμε το μάθημά μας ήρεμα και μαλακά, αυτό μπορεί να γίνει με αμέτρητους τρόπους στη ζωή μας.
Σήμερα, προσπάθησε ν’ακούσεις τη σοφία των παιδιών…
– να δεχτείς την τρυφερή καλοσύνη της φιλίας
– να πλησιάσεις αυτούς που έχουν ανάγκη
– να ζητήσεις τη συμβουλή των συναδέλφων σου
– να ενεργήσεις σύμφωνα με τη διαίσθησή σου
– να γελάσεις με τις παραξενιές και τις αδυναμίες σου και να τις αποδεχτείς με αγάπη
– να παρατηρήσεις με ποιον τρόπο τα ζώα σου καταφέρνουν να χαίρονται την κάθε στιγμή
– να ανακαλύψεις και πάλι την τεράστια θεραπευτική δύναμη του αυθορμητισμού
– να εστιάσεις στα θετικά στοιχεία οποιασδήποτε κατάστασης που παρουσιάζεται
– να περιμένεις το καλύτερο από την κάθε μέρα
– να συνειδητοποιήσεις πόσο όμορφη είναι η ζωή που ζεις
– κι όσο γρηγορότερα, τόσο το καλύτερο.
Αναμφίβολα, το απροσδόκητο συχνά μας πιάνει τελείως απροετοίμαστες.
Αν όμως κρατήσουμε ανοιχτό τον εαυτό μας να δεχτεί μ’ευγνωμοσύνη τα ήρεμα και γαλήνια μαθήματα της ζωής, θα συναντήσουμε καινούριους δασκάλους στο μονοπάτι μας.
Οι τυχαίες και μικρές χαρές μπορούν να μας διδάξουν εξίσου πολλά με τη θλίψη.
(Απλή Αφθονία – Sarah Ban Breathnach – Εκδ. Ελληνικά Γράμματα)
Επιμέλεια Κειμένου: Marva @Truelife.gr
ΠΗΓΗ: www.truelife
