ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Ασταμάτητη η Μαρία Καρυστιανού: Είπε σήμερα στο Σύνταγμα λόγια που κανένας δεν τολμάει να πει

Ασταμάτητη η Μαρία Καρυστιανού: Είπε σήμερα στο Σύνταγμα λόγια που κανένας δεν τολμάει να πει

Η τραγωδία των Τεμπών τον Φεβρουάριο του 2023 αποτελεί ένα από τα πιο θλιβερά και σοκαριστικά γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Η σύγκρουση των δύο τρένων, που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, δεν ήταν απλώς ένα δυστύχημα, αλλά ένα τραγικό αποτέλεσμα διαχρονικών παραλείψεων, αμέλειας και μιας γενικότερης αίσθησης ατιμωρησίας που χαρακτηρίζει πολλούς τομείς της ελληνικής πραγματικότητας.

Οι αντιδράσεις που ακολούθησαν, όπως η μαζική συγκέντρωση στο Σύνταγμα με σύνθημα “Δεν έχω οξυγόνο”, αποτελούν έκφραση του θυμού, της αγανάκτησης και της βαθιάς ανάγκης για δικαιοσύνη και λογοδοσία.

Οι αιτίες της τραγωδίας: Μια προαναγγελθείσα καταστροφή

Η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Όπως σημείωσε η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα μιας από τις νεαρές γυναίκες που έχασαν τη ζωή τους, “γνώριζαν τον κίνδυνο”.

Το γεγονός ότι υπήρξαν προειδοποιήσεις ήδη από το 2019 για την ανάγκη αναβάθμισης των σιδηροδρομικών υποδομών καταδεικνύει μια κραυγαλέα αδιαφορία για την ασφάλεια των πολιτών.

Το σύστημα σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης ήταν ανεπαρκές, ενώ τα τρένα συνέχιζαν να κινούνται με βασικές τεχνολογίες, αυξάνοντας τον κίνδυνο ανθρώπινου λάθους.

Η έκφραση “ρώσικη ρουλέτα”, που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την κατάσταση, αποτυπώνει με ακρίβεια το μέγεθος του προβλήματος.

Η ασφάλεια των επιβατών εξαρτιόταν από μία αλυσίδα διαδικασιών, η οποία παρουσίαζε σοβαρές αδυναμίες.

Το ότι οι αρμόδιοι γνώριζαν και δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα καθιστά την ευθύνη τους ακόμη βαρύτερη.

“Δεν έχω οξυγόνο”: Η φωνή μιας κοινωνίας που πνίγεται

Η φράση “Δεν έχω οξυγόνο” που δέσποζε στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα εκφράζει τη συλλογική αίσθηση ασφυξίας μιας κοινωνίας που βλέπει να επαναλαμβάνονται τα ίδια μοτίβα παραλείψεων και συγκάλυψης.

Ο κόσμος, ανεξαρτήτως ηλικίας, συγκεντρώθηκε για να απαιτήσει δικαιοσύνη, φωνάζοντας για την αδιανόητη απώλεια ζωών και την έλλειψη λογοδοσίας.

Η Μαρία Καρυστιανού, που έχασε την κόρη της Μάρθη, μίλησε με δύναμη και οργή.

Τα λόγια της, “μας κοιτούσαν να μας κουνούν το χέρι και να απορούν γιατί δεν πονάμε βουβά”, αντικατοπτρίζουν μια βαθιά απογοήτευση για την έλλειψη ενσυναίσθησης από εκείνους που έχουν την ευθύνη.

Η κοινωνία δεν ζητά μόνο δικαιοσύνη για τα θύματα, αλλά και ένα τέλος στην ατιμωρησία, τη συγκάλυψη και την ανευθυνότητα που κυριαρχούν.

Πολιτικές ευθύνες και διαχρονική αδιαφορία

Η τραγωδία των Τεμπών έφερε στην επιφάνεια τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Η παραμέληση της ασφάλειας των σιδηροδρόμων και η αδυναμία αναβάθμισης των υποδομών δεν είναι απλώς αποτέλεσμα λάθος εκτιμήσεων ή έλλειψης πόρων. Είναι απόρροια μιας κουλτούρας πολιτικής αδράνειας και ευθυνοφοβίας.

Διαφήμιση

Ωστόσο, η αναβλητικότητα και οι ελλείψεις στις υποδομές οδήγησαν σε αυτή τη μοιραία στιγμή.

Ο θυμός του κόσμου εκφράζεται όχι μόνο για την τραγωδία αυτή καθαυτή, αλλά και για τη γενικότερη αίσθηση ότι οι ζωές τους έχουν λιγότερη αξία από πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα.

“Ήμασταν όλοι μέσα στο τρένο”: Η συλλογική ευθύνη και αλληλεγγύη

Η φράση “Ήμασταν όλοι-όλες μέσα στο τρένο” που αναγραφόταν σε ένα πανό στη συγκέντρωση είναι ιδιαίτερα ισχυρή.

Εμπεριέχει ένα μήνυμα συλλογικότητας και αλληλεγγύης, υποδηλώνοντας ότι αυτή η τραγωδία αφορά όλους μας. Η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει μια κρίσιμη στιγμή αυτοκριτικής.

Πρέπει να αναλογιστούμε πώς η ανοχή μας σε ένα σύστημα που δεν λειτουργεί συμβάλλει σε τέτοιες τραγωδίες.

Η αλληλεγγύη που αναδύθηκε μέσα από τη διαμαρτυρία, με ανθρώπους όλων των ηλικιών να ενώνουν τις φωνές τους, δείχνει ότι υπάρχει ελπίδα για αλλαγή.

Ωστόσο, αυτή η αλλαγή πρέπει να συνοδεύεται από συγκεκριμένες δράσεις.

Η κοινωνία δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο την έλλειψη λογοδοσίας και διαφάνειας.

Το ηχητικό υλικό και η “μαφιόζικη επιχείρηση εξαφάνισης στοιχείων”

Η πρόσφατη δημοσιοποίηση ηχητικού υλικού, που φαίνεται να αποκαλύπτει την αμέλεια ή και την απόπειρα συγκάλυψης ευθυνών, ενισχύει την αίσθηση ότι η τραγωδία αυτή δεν ήταν απλώς ένα “ανθρώπινο λάθος”.

Οι καταγγελίες για “μαφιόζικη επιχείρηση εξαφάνισης στοιχείων” από την κα Καρυστιανού υπογραμμίζουν την ανάγκη για πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης.

Η ελληνική κοινωνία απαιτεί όχι μόνο την τιμωρία των υπευθύνων, αλλά και τη δημιουργία μηχανισμών που θα αποτρέψουν μελλοντικές τραγωδίες.

Η δικαιοσύνη πρέπει να δράσει γρήγορα και αποφασιστικά, για να μην επιτρέψει την αίσθηση ατιμωρησίας να ριζώσει ακόμη περισσότερο.

Η τραγωδία των Τεμπών είναι μια βαθιά πληγή για την ελληνική κοινωνία.

Οι οικογένειες των θυμάτων, όπως η Μαρία Καρυστιανού, δεν ζητούν μόνο δικαιοσύνη για τους αγαπημένους τους, αλλά και μια ευρύτερη αλλαγή νοοτροπίας. Η κοινωνία δεν μπορεί να παραμείνει αδρανής.

Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα, τα λόγια της κας Καρυστιανού και οι αντιδράσεις του κόσμου δείχνουν ότι υπάρχει μια βαθιά ανάγκη για λογοδοσία, διαφάνεια και ασφάλεια.

Αν δεν μάθουμε από αυτή την τραγωδία και δεν απαιτήσουμε ριζικές αλλαγές, τότε η θυσία αυτών των ανθρώπων θα έχει πάει χαμένη.

Είναι στο χέρι όλων μας να διασφαλίσουμε ότι τέτοιες τραγωδίες δεν θα επαναληφθούν.

Διαφήμιση
TAGS:
#γυναίκες