Ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να ελέγξουμε το χρόνο, ότι είναι για όλους μας ίδιος, και για πάντα άφθονος. Από μικρά ακούμε εκείνο το “να τα εκατοστήσεις», και έχουμε την εντύπωση ότι έχουμε μπροστά μας έναν αιώνα για να κάνουμε όσα λάθη θέλουμε, ή ότι έχει σημασία αν τα εκατοστήσουμε τελικά, ενώ δεν τα έχουμε ζήσει κιόλας. Όλοι φοβόμαστε τις καταχρήσεις, όπως στο ποτό, το τσιγάρο, το αλκοόλ, το χρήμα, ακόμα και τον έρωτα κάποιες φορές. Κανείς όμως δε μας προειδοποιεί για την κατάχρηση στο χρόνο. Και όταν τελικά θα έρθουμε αντιμέτωποι με το πλήρωμά του, θα βλαστημήσουμε όλες εκείνες τις φορές που επιλέξαμε να ζήσουμε με τους λάθος ανθρώπους ή τον καιρό που χάσαμε σε ανθρώπους πλαστούς, κάλπικους. Χαραμίζουμε στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν πίσω, γκρεμίζοντας μύθους και βάθρα, και καταλήγουμε να ευχόμαστε να μπορούσαμε να γυρίσουμε στο παρελθόν, για να τις ξαναζήσουμε με διαφορετικούς ανθρώπους, εκείνους τους ανθρώπους που κάποιες φορές μπορεί να θεωρούμε την παρουσία τους δεδομένη και τους αγνοούμε, αλλά εκείνοι είναι αυτοί που είναι διατεθειμένοι να μας δώσουν τα πάντα.
Στέκονται πάντα δίπλα, όποτε και να γυρίσουμε το κεφάλι μας να δούμε ποιοι είναι στο πλευρό μας. Στο πέρασμα του χρόνου κάποια από τα πρόσωπα που αντικρίζουμε αλλάζουν, ή φεύγουν για λίγο και επιστρέφουν πάλι. Κάποια όμως είναι κάθε φορά εκεί, και το μόνο που αλλάζει είναι η ηλικία τους. Διαφορετικοί χαρακτήρες από εμάς πολλές φορές, κάποιοι πιο αθόρυβοι, και κάποιοι άλλοι πιο εκρηκτικοί. Πάντα όμως εκεί, με το δικό τους τρόπο, με τη δική τους ιδιοσυγκρασία.
Είναι εκείνοι που ακόμα κι αν τους διώξουμε μακριά μας, αρνούνται να μας αφήσουν, εκείνοι που ακόμα κι από τα παραπήγματα θα παρακολουθούν και θα φροντίζουν να είμαστε καλά, που νοητά θα είναι εκεί είτε θέλουμε τη στήριξή τους είτε όχι. Και δε θα ζητήσουν ποτέ αντάλλαγμα, δε θα περιμένουν ανταπόδοση.
Είναι εκείνοι που δε θα μας προδώσουν όποιο δέλεαρ κι αν τους προσφερθεί, που θα κλάψουν με τον πόνο μας και θα χαρούν με τη χαρά μας. Εκείνοι που δε ζηλεύουν κακόβουλα, που δεν είναι μισαλλόδοξοι, που καμαρώνουν σε κάθε μας επιτυχία και πληγώνονται σε κάθε μας αποτυχία. Εκείνοι που μας δίνουν κουράγιο και δεν παραιτούνται από εμάς, που όποτε πέφτουμε απλώνουν το χέρι να μας σηκώσουν.
Είναι εκείνοι που δεν περιμένουν να επωφεληθούν από τη συναναστροφή τους μαζί μας, δεν έχουν στόχους ούτε στρατηγική. Και μόνο την εικόνα τους την έχουμε συνδέσει με εκείνη τη θετική ενέργεια που χρειαζόμαστε, και η φυσική τους παρουσία μας προκαλεί ένα χαμόγελο, μια ανακούφιση. Χωρίς αυτούς και το “γραφικό χαρακτήρα» της επιρροής που μας ασκούν, η ζωές μας είναι σαν καράβι που έχει μόνο εμάς να κρατάμε το τιμόνι του. Και κανένα καράβι δεν πλέει με ασφάλεια έχοντας μόνο τον καπετάνιο.
Και δεν είναι φυσικά μόνο αυτοί που το καταφέρνουν, αλλά όλοι όσοι το θέλουν. Αν επιλέγαμε μόνο όσους πετυχαίνουν κάθε φορά να αποτελούν καταλύτες της ψυχής μας, θα ήμασταν παρτάκηδες και συμφεροντολόγοι. Υπάρχουν για όλους μας και κάποιοι άλλοι, που μπορεί να μην έχουν την ικανότητα, μπορεί να μην έχουν τις δυνάμεις και τον τρόπο, αλλά έχουν τη θέληση. Και είναι συνήθως και οι πιο αδικημένοι, γιατί η παρουσία τους περνά στα ψιλά γράμματα. Μπορεί να είναι απλά καλοί ακροατές, και πολλές φορές όταν περιορίζονται στο να ακούν μονάχα, δίχως να μπορούν και να βοηθήσουν, καθίσταται ακόμα πιο επίπονο.
Ο χρόνος είναι το πολυτιμότερο αγαθό. Δε γυρίζει πίσω, δεν ξαναβιώνεται. Δε θα έχεις ποτέ στο μέλλον την ομορφιά που έχεις τώρα, δεν θα ξαναβρεθείς ποτέ στο μέλλον να ζεις αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Το μόνο που έχεις στα χέρια σου είναι το παρόν. Παρελθόν και μέλλον είναι απλά και μόνο σκέψεις, σκέψεις του τι έχει ήδη γίνει, και σκέψεις του τι πιθανολογείται να συμβεί. Το ότι μπορείς να πατήσεις στα πόδια σου μόνος και να ζήσεις τη ζωή χωρίς κανέναν άλλο αποτελεί μια ψευδαίσθηση, ένα ψέμα των σεναριογράφων και κάποιων λογοτεχνών για να πουλήσουν ουτοπίες, βιβλία ή εισιτήρια. Και το ίδιο απόθεμα ψευδαισθήσεων δεν αρκεί να σε ταΐσει για όσα χρόνια θα ζεις. Κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι γεννηθήκαμε για να συνυπάρξουμε, να συμβιώσουμε, να έχουμε γύρω μας ανθρώπους και να είμαστε κι εμεις με τη σειρά μας γύρω από ανθρώπους.
Η ζωή είναι ένα σκίτσο, που όσο ξεκάθαρο κι αν καταφέρεις να γίνει στο μυαλό σου, το μετείκασμα θα εξακολουθεί να αιωρείται μπροστά στα μάτια σου, για όσο αυτή διαρκεί, θα εναλλάσσεται ανάμεσα σε χαρές και λύπες. Και το μόνο που χρειάζεσαι εκτός από την σωματική και ψυχική σου υγεία, είναι να ζεις ευτυχισμένος, δίπλα σε ανθρώπους που σε αγαπούν. Ευτυχία είναι να σε αγαπούν πολύ, όχι πολλοί. Κι όσο τηρείς αυτή τη στάση ζωής, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.
Γράφει ο Αλέξης Φαραντούρης
