Της Στεύης Τσούτση.
Υπάρχουν κι εκείνοι οι άνθρωποι στη ζωή σου που κατά βάθος δεν τους θέλεις.
Σε χαλάνε, πώς το λένε!
Φίλους τους λες αλλά μεταξύ μας δεν είσαι και πολύ σίγουρος για την ακρίβεια του όρου.
Βλέπεις όλο αυτό το πακετάκι της έννοιας “φίλος”, αυτό το βαρύ φορτίο που ο κάθε ένας που ονοματίζεται έτσι κουβαλά, αυτοί δεν το έχουν… Δεν το έχουν καθόλου όμως.
Θα χαρούν με τη χαρά σου, δε λέω. Κι ίσως και να κλάψουν με τη λύπη σου. Ίσως πάλι να σε στηρίξουν στα ζόρικα.
Αλλά…
Αυτό το ρημάδι το “αλλά” είναι που τα χαλάει όλα. Αυτό στραβώνει τις κατά τα άλλα ορθές ευθείες τους και τους καταποντίζει από το βάθρο των φίλων σου.
Ζήλεια να το πεις; Κάκιασμα να το εξηγήσεις; Κι εσύ δεν ξέρεις. Τις έχουν έτοιμες όμως τις κακίες τους γαμώτο.
Είναι εκεί στη χαρά σου. Γελούν μαζί σου, χαίρονται. Αλλά την πιο ακατάλληλη στιγμή θα θυμηθούν κάτι, θα πουν κάτι που θα τη στιγματίσει. Μια τόση δα μικρή μουτζούρα βάζουν πάνω στη γυαλιστερή χαρά. Αθέατη για όλους μα όχι και για σένα. Εσύ τη στιγμή που το ακούς, νιώθεις κάπως…
Ένα σφίξιμο σε πιάνει και αναρωτιέσαι αν όντως το άκουσες ή αν έκαναν τ’αυτιά σου. Αλλά δεν έκαναν…
Είναι εκεί και στη λύπη σου. Σε κρατούν για να κλάψεις. Κι εκείνη τη στιγμή που σου δίνουν το μαντήλι, τότε σου δίνουν κι ένα λόγο ακόμη για να “πέσεις”. Έτσι γιατί μπορούν και θέλουν.
Αυτοί οι φίλοι είναι πάντα εκεί για να φτιάξουν μια ραγάδα στην καλοσιδερωμένη ζωή σου.
Λένε ότι σ’αγαπάνε. Κι εσύ το πιστεύεις. Αλλά η καρδιά σου απιστεί.
Βαθιά μέσα σου, εκείνοι που μουτζουρώνουν τις στιγμές σου, δε σ’αρέσουν. Τις παραμορφώνουν με πρόθεση που δεν καταλαβαίνεις μα σίγουρα δε σ’αρέσει.
Δεν τους θέλεις στο τοπίο σου.
Όχι, δε θέλεις να σου χαϊδεύουν τα αυτιά και να σου λένε ότι τα κάνεις όλα σωστά…
Αλλά δε θέλεις κι αυτούς που θα βρουν ένα απειροελάχιστο κάτι για να σε χαλάσουν. Δε θέλεις αυτούς που σώνει και ντε θέλουν να σε χαλάσουν.
Όχι, αυτοί δεν είναι φίλοι. Δε σου χρειάζονται.
Εσύ θέλεις φίλους που να ξέρουν πότε να μιλήσουν και τι να πουν. Ξέρουν να είναι δίπλα σου όπως πρέπει.
Ξέρουν να σέβονται τις στιγμές σου.
Τέτοιους φίλους θέλεις. Οι άλλοι ας πάνε τη βόλτα τους. Ας αμολύσουν τα φαρμάκια τους αλλού.
Εσύ απέκτησες ανοσία…
