Της Αλεξάνδρας Λάμπρου.
‘Έρχονται γιορτές και οι περισσότεροι από εμάς αρχίζουμε να βιώνουμε την γλυκιά επιρροή του χριστουγεννιάτικου πνεύματος.
Ο αέρας αρχίζει να μυρίζει ζάχαρη και κανέλα, οι καρδιές πασπαλίζονται με άχνη, τα σώματα μαλακώνουν από το σιρόπι και οι ψυχές φωτίζονται από τα παιχνιδιάρικα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Ακόμα και οι πιο κυνικοί που αντιστέκονται σθεναρά στην επιβολή μιας ψυχαναγκαστικής ευθυμίας και του καταναλωτικού παροξυσμού, ανομολόγητα λαχταρούν τη ζέστη μίας πραγματικής αγκαλιάς και το χαμόγελο μιας φωτεινής καρδιάς.
Ο κόσμος της ωραιότητας για λίγο αποκαλύπτεται, το σκοτάδι για λίγο αρχίζει να φωτίζεται και οι άνθρωποι αλλάζουν για λίγο βλέμμα.
Για λίγο… Για μια στιγμή… Για μια παύση…
Για όσο διαρκεί μια χριστουγεννιάτικη μελωδία από το μεγάφωνο του εμπορικού κέντρου, για όσο αχνίζει μια κούπα ζεστή σοκολάτα, για όσο παραμένει κόκκινο ένα αλεξανδρινό, για όσο τσουγκρίζουν δυο ποτήρια με λευκό κρασί…
‘Ίσως για αυτό να είναι τόσο έντονη η προσμονή για αυτήν την γιορτή. Γιατί κρατάει λίγο, σκάει σαν πυροτέχνημα στην εκπνοή μιας κουρασμένης χρονιάς και για λίγο μας υπενθυμίζει τι αληθινά αξίζει στη ζωή..
Φεύγει η πολλή σκόνη της σκληρής καθημερινότητας και αντιλαμβανόμαστε πιο καθαρά τα σχήματα, τις μυρωδιές, τις γεύσεις.
Ό,τι μας απομακρύνει αποδυναμώνεται από έναν ζεστό άνεμο μέσα στο κρύο του χειμώνα. Και αυτός ο άνεμος δεν είναι παρά η πνοή της αγάπης.
Μιας αγάπης χωρίς βάρη και αλυσίδες. Μιας αγάπης ελαφριάς σαν πούπουλο. Χωρίς απαιτήσεις και προσδοκίες. Μιας αγάπης ελεύθερης να αναπνέει τις μυρωδιές και να γεύεται τις γεμάτες μπαχάρια γεύσεις.
Μιας αγάπης που απλά ζει τη στιγμή. Είπαμε, είναι για λίγο, έχει ημερομηνία λήξης και εισιτήριο επιστροφής στην πραγματικότητα.
Και αναρωτιέμαι. Αν ήταν όλες οι αγάπες του χρόνου σαν την αγάπη των Χριστουγέννων τι θα γινόταν… Πόσο σκοτάδι θα φώλιαζε στις ψυχές τότε, πόσα τείχη θα υψώνονταν, πόσες αποστάσεις θα μεγάλωναν, πόσα γέλια θα σιωπούσαν, πόσες αγκαλιές θα ξεριζώνονταν;
Αν ήταν όλες οι αγάπες σαν την ελαφριά πολύχρωμη χριστουγεννιάτικη γιρλάντα που στολίζει τα σπίτια μας, σαν την ανάπαυλα του δειλινού μετά το χριστουγεννιάτικο γεύμα, αν ήταν όλες οι αγάπες χωρίς παρελθόν και μέλλον αλλά μόνο η χαρά ενός εορταστικού παρόντος, πόσο παραπάνω ζωή θα ζούσαμε, πόσα όνειρα θα πραγματοποιούσαμε, πόσα θέλω θα ακούγονταν , πόσα όχι θα γίνονταν ναι και πόσα ναι θα γίνονταν όχι.
Και τελικά, πόσα “φεύγω» θα έμεναν και πόσα δάκρυα θα στέγνωναν…
Μια τέτοια αγάπη που θέλει να δώσει, να μοιραστεί, να μοσχομυρίσει ευωδιές σαν τα άνθη μιας αμυγδαλιάς που φέρει καρπούς στα αναπάντεχα του καιρού.
Μια τέτοια αγάπη, δίχως την εξάρτηση του “μετά” και το φόβο του τέλους που αναπνέει για όσο ακούγονται σταθεροί οι χτύποι της καρδιάς.
Μια τέτοια αγάπη που τα δάκρυα δε θα είναι αλυσίδες, αλλά μονάχα οι στάλες που βρέχουν τα ξερόχορτα ανάμεσα στα λουλούδια…
Μια αγάπη που δεν κατακτά αλλά ελευθερώνει, που δεν αγωνιά αλλά γαληνεύει.
Μια αγάπη δίχως όρους και μόνη εγγύηση την επίγνωση αυτής ενάντια στις πράξεις, στα λάθη, στις επιλογές και στο αποτέλεσμα.
Μια αγάπη σαν το χαμόγελο ενός παιδιού όταν με λαχτάρα ανοίγει το δώρο που ζήτησε από τον Άγιο Βασίλη .
Και τότε ο χρόνος για λίγο σταματά…
Ας πιούμε λοιπόν στην υγειά αυτής της αγάπης, ας γευτούμε όσα αρώματα έχει να μας δώσει και ας αφήσουμε τον ήχο από τα ποτήρια μας να γίνει σιωπηρά εκκωφαντικός.
Στην υγειά μας!
