Στις 25 Μαρτίου του 2011 είχα ένα τροχαίο ατύχημα αρκετά σοβαρό. Μου κόστισε το ένα μου πόδι το οποίο το έχασα και φυσικά μου κόστισε πολλά στην ψυχολογική μου υγεία αλλά και σε χρήματα.
Τότε με εμβόλισε ένα όχημα κοντά στο σπίτι με αρκετά μεγάλη ταχύτητα, εγώ επέβαινα σε ένα μηχανάκι σταματημένος σε ένα φανάρι μετά την κρούση δεν θυμάμαι πολλά παραμόνο όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου.
Από εκείνο το σημείο και μετά θυμάμαι τους τραυματιοφορείς να δικαιολογούνται στους γονείς μου γιατί άργησαν να έρθουν μία ώρα και 45 λεπτά και τότε εγώ απόρησα ότι πως είναι δυνατόν να έχουν έρθει αυτοί πρώτα ενώ ήταν 1 ώρα μακριά από το σπίτι.
Στη συνέχεια αφού με έβαλαν μέσα και με μετέφεραν στο νοσοκομείο Ιπποκράτειου της Θεσσαλονίκης με πέταξαν στην κυριολεξία σε ένα κρεβάτι στο οποίο από πίσω υπήρχε ένα παράθυρο το οποίο δεν μπορούσε να κλείσει γιατί περνούσαν κάτι καλώδια όσο απίστευτο και αν ακούγετε.
Τότε πάλι άκουγα τον πατέρα μου να ωρύεται γι την απαράδεκτη αυτή κατάσταση και να ζητάει από τους γιατρούς να μου κάνουν έστω μία ακτινογραφία η οποία και έγινε μετά από 2 ώρες.
Στη συνέχεια θυμάμαι το ένα μου πόδι αυτό που δεν υπάρχει πλέον στο σώμα μου να έχει πρηστεί τόσο πολύ που πραγματικά σε τρόμαζε και την κοπέλα μου τότε να μου φέρνει παγοκύστες από το ψυγείο του νοσοκομείου γιατί οι νοσοκόμες όπως της είχαν πεί δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα.
Θυμάμαι την μάνα μου να κλαίει και να μιλάει συνέχεια στα τηλέφωνα μήπως και βρεί κανένα βύσμα και γίνει η δουλειά μας άμεσα, ήταν τρομαγμένη και τρομοκρατημένη αλλά δεν ήθελε να μου το δείξει. Απεγνωσμένα ζητούσε κάποιον γιατρό για να την ενημέρωση αλλά τίποτα κανείς δεν έδειχνε και μεγάλο ενδιαφέρον.
Αφού πέρασε η πρώτη μαρτυρική νύχτα ήρθε το επόμενο πρωί όπου και τελικά μου ανακοίνωσαν ότι θα χειρουργηθώ σε 5 μέρες. Απίστευτο ε; αλλά έτσι είναι. Τότε οι γονείς μου πήραν την απόφαση να μεταβώ σε ιδιωτική κλινική για να γίνει γρήγορα ότι είναι να γίνει και με πήραν με ιδιωτικό ασθενοφόρο του Άγιου Λουκά στην ομώνυμη κλινική .
Εκεί για να μη σας τα πολυλογώ μετά από πολύωρες εξετάσεις διαπιστώθηκε ότι είχα και εσωτερική αιμορραγία και πως λόγο μόλυνσης μπήκα άμεσα στο χειρουργείο. Λίγα λεπτά είχα πέσει σε κόμα .
Όταν ξύπνησα είδα αυτό που ίσως να μη μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω στην ζωή μου. Ο γιατρός μας ενημέρωσε μετά και μας είπες ότι θα μπορούσα να είχα πεθάνει και πως αν με είχαν χειρουργήσει άμεσα είχα πολλές πιθανότητες να είχε σωθεί το πόδι μου.
Η αστυνομία δεν έκανε καμία έρευνα να δει πως έγινε το ατύχημα να μετρήσει φρεναρίσματα κτλ κτλ. ευτυχώς είχε μείνει ένας μάρτυρας.
Η επιτροπή αναπηρίας με έβγαλε ανάπηρο κατά 35% που σημαίνει ότι μπορώ να εργαστώ και δεν δικαιούμαι τίποτα.
Ρωτάω λοιπόν κάποιον από τους υπεύθυνους της υγείας η δική μου ζωή είχε μικρότερη αξία από του Παπαδήμου κάθε Παπαδήμου που βύθισαν την χώρα στο σκοτάδι.
Οι γιατροί και το προσωπικό των νοσοκομείων θα αντιμετωπίσει έτσι τον Παπαδήμο; Κύριοι Παπαδήμοι η Ελλάδα είναι μόνο για την πάρτι σας; Εμείς χωράμε σε αυτή;
