Και έρχεται εκείνη η στιγμή που όλα φαντάζουν ένα τίποτα, η μοναξιά και η απομόνωση είναι πλέον οι καλύτεροι φίλοι σου.
Ο καιρός περνάει, παρατηρείς ανθρώπους, σκέψεις, καταστάσεις, μα και πάλι τίποτα δεν σε καλύπτει όπως εσύ θα ήθελες να σε καλύπτει.
Και έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή που συναντάς τα μάτια που λες και ήταν φτιαγμένα εκείνη τη δεδομένη στιγμή για να κοιτάξουν εσένα και μόνο εσένα. Εκείνα τα μάτια που όσες φορές και να τα κοιτάξεις, θέλεις κι άλλο.
Τα μάτια που σε καθηλώνουν στο παρόν, ο χρόνος ξαφνικά σταματά και έρχεται το άπειρο. Μεγάλη η δύναμη του μυαλού τελικά. Και να μου το έλεγες, πολύ απλά δεν θα το πίστευα.
Και ξαφνικά σκέφτεσαι πόσο ωραία ήταν τα λάθη που έκανες στο παρελθόν, πόσο ωραίο ήταν που πόνεσες, που έκλαψες. Ήταν ωραία γιατί μέσα από τα μάτια σου κατάλαβα πως το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και χωρίς αυτό δεν θα σε είχα τώρα απέναντί μου να σε κοιτάζω.
Σε ψάχνω στα όνειρά μου και όταν σε βρίσκω μου λες πως θες να περπατήσουμε μαζί. Στην αρχή τρομάζω…
Άραγε το εννοείς; Ουτοπία φαντάζει μα συνεχίζω να αναρωτιέμαι…
Γεμίζω αμφιβολίες, για άλλη μια φορά. Σου γνέφω καταφατικά και εσύ χαμογελάς. Δεν ξέρω γιατί μπήκες στη ζωή μου, τι σκοπό έχεις, που θα καταλήξουμε… αλλά ξέρω μοναχά αυτό… θέλω να το ζήσω όλο αυτό μαζί σου, χωρίς ταμπέλες και πρέπει. Ελεύθερα. Μόνο εγώ και εσύ και μετά το άπειρο.
Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που ερωτεύτηκα τα μάτια σου από την πρώτη φορά που σε αντίκρισα, γιατί μέσα από αυτά βλέπω το άπειρο. Δύσκολο να βρεις αυτό το άπειρο, το γνωρίζω καλά αυτό. Μα αν το βρεις, προσπάθησε να το διατηρείς κάθε μέρα. Αν πάλι δεν τα καταφέρεις, πάλι δεν πειράζει, γιατί θα ξέρεις ότι έζησες ένα κομμάτι σου για λίγο στο άπειρο.
Σπάνιο αυτό και εσύ τυχερός.
M.X
.
