Κάποιες μέρες νιώθεις να σου μαυρίζει η ψυχή…
Αισθάνεσαι να μην αντέχεις την πίκρα του κόσμου.
Την σκληρότητα των άλλων.
Την αφύσικη μετάλλαξη τους από άνθρωπο σε μηχανή.
Το βλέμμα τους που άλλοτε έσταζε αγάπη σε οξύ δηλητήριο.
Τα λόγια τους που ήταν βάλσαμο στην ψυχή σου,
έγιναν φαρμάκι στο στόμα τους.
Δεν αντέχεις να είσαι ούτε στον ίδιο χώρο.
Πιάνεται η ψυχή σου και σφίγγεται σε κόμπους.
Τότε είναι που πρέπει να περάσεις την πιο σκληρή δοκιμασία. Εσύ όχι εκείνοι.
Να φύγεις και να τους συγχωρέσεις.
Να μείνεις άνθρωπος και να τους συγχωρέσεις.
Μην κρατήσεις κακία.
Μην ξοδέψεις ενέργεια κακή.
Μην πεις λόγια,μην περιμένεις κατανόηση.
Άνοιξε την πόρτα και φύγε.
Μπορεί κάποτε να ήταν ένας από αυτούς ο άνθρωπος σου
ο φίλος σου,ο αδελφός σου.
Δεν έχει σημασία.
Τίποτα δεν ξαναγίνεται.
Μονάχα μερικά κομμάτια ξαναγυρίζουν σπασμένα μέσα στην ήδη πληγωμένη σου ζωή.
Ξέχασε τους και προχώρησε.
Θα πονέσεις πολύ περισσότερο αργότερα εάν τους μισήσεις.
Το μίσος φέρνει μίσος.
Η αγάπη φέρνει αγάπη.
Η συγχώρεση γαλήνη.
Και η γαλήνη μια νέα μέρα.
Άλλωστε δεν χρειάζεσαι μέσα στην ψυχή σου μπαλώματα.
Καλύτερα να φωλιάσεις μέσα σου τον απόηχο από το κύμα,
τον ήχο από θρόισμα των δέντρων,την δροσιά το φύσημα του αγέρα,παρά τον αντίλαλο από τοξικές σχέσεις.
Μπέττυ Κούτσιου
