Η σημερινή μέρα είναι άσχημη.
Το να πάσχεις από κατάθλιψη σημαίνει ότι κάποιες μέρες είσαι καλά ενώ άλλες είσαι καλά μέχρι κάποιο όριο ενώ άλλες είσαι χάλι μαύρο. Σήμερα ισχύει το τελευταίο. Συνήθως, όταν γράφω για το πρόβλημά μου, αισθάνομαι έτσι και έτσι. Αντιλαμβάνομαι πλήρως την κατάστασή μου όμως μπορώ και το ελέγχω. Σήμερα είναι στα πάνω της και πιστεύω πως θα ήταν καλό να περιγράψω το πώς νιώθω μία μέρα σαν και αυτήν.
Είναι βέβαια δύσκολο να το κάνω αυτό γιατί αφαιρούμαι συνέχεια ενώ γράφω. Έχω την τάση να κοιτάω τα πλήκτρα του υπολογιστή. Εάν σταματήσω, νιώθω πως το μυαλό μου βρίσκεται στο κενό. Δεν είναι απλά άδειο αλλά νιώθω πως οι σκέψεις μου με πιέζουν από παντού και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε κάτι για πολλή ώρα.
Κάνω, όμως, ό,τι καλύτερο μπορώ. Εάν σήμερα έπρεπε να πάω στην τάξη ή στη δουλειά, το πιο πιθανό είναι πως θα φορούσα ακουστικά. Θα απέφευγα, όσο μπορούσα, την ανθρώπινη επαφή και θα προσπαθούσα, γενικά, να φέρομαι φυσιολογικά. Κάποιοι θα με ρωτούσαν πώς είμαι και θα απαντούσα “κουρασμένη». Και θα συνέχιζαν, ικανοποιημένοι με την απάντησή μου.
Όλοι είναι κουρασμένοι στο Πανεπιστήμιο. Για τους περισσότερους είναι μία ρουτίνα κατά την οποία δεν κοιμούνται, πίνουν καφέδες για να κρατηθούν ξύπνιοι και περιμένουν πότε θα έρθει η στιγμή που θα καταρρεύσουν. Δεν πίνω καφέ και οι άλλοι το γνωρίζουν αυτό. Περιμένουν πως θα αισθάνομαι κουρασμένη. Τις περισσότερες μέρες, σωματικά είμαι εντάξει όμως ο εγκέφαλός μου υπολειτουργεί και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Απλώς θέλω να ξαπλώνω όλη μέρα χωρίς να υπάρχει λόγος να εργάζομαι ή να υπάρχω. Δεν είναι απλώς έλλειψη ύπνου. Έχω την ανάγκη να πατήσω “στοπ» και να κάνω ένα διάλειμμα από τη ζωή. Όμως, η ζωή δεν λειτουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο και κάθε φορά που κάνω διάλειμμα (καθώς το μυαλό μου δεν μου το επιτρέπει αυτό), επιστρέφω απότομα πίσω στη δουλειά. Αγχώνομαι για να τελειώσω τις υποχρεώσεις μου και νιώθω πως μπαίνω σ’ έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο, καθώς η κατάστασή μου χειροτερεύει όλο και περισσότερο.
Κάθομαι στην καρέκλα μπροστά από το γραφείο μου. Σύντομα γράφω τεστ και έχω πολλά μαθήματα να διαβάσω. Απλώς κάθομαι και κοιτάζω τον υπολογιστή. Κάποιες φορές, ανοίγω την τηλεόραση καθώς, τουλάχιστον όπως ίσχυε παλιά, νιώθω πως χάνω το χρόνο μου συνειδητά αντί να προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να ελέγξω την κατάθλιψή μου. Πάω να κάνω μπάνιο και είτε κάθομαι κάτω από το νερό είτε ξαπλώνω στην μπανιέρα χωρίς να πλένομαι στ’ αλήθεια, καθώς δεν έχω την ενέργεια. Μπαίνω απλώς στο μπάνιο για να κάνω τις καθιερωμένες κινήσεις. Κάποιες μέρες, αυτό και μόνο αρκεί.
Κάποιες μέρες δεν κοιμάμαι. Άλλες, καταβάλλω τεράστιες προσπάθειες για να σηκωθώ από το κρεβάτι. Πολλές μέρες δεν τρώω εάν δεν πιέσω τον εαυτό μου. Τρώω τότε αλλά δεν το ευχαριστιέμαι. Είναι μία μηχανική κίνηση που την κάνω γιατί πρέπει. Κάποιες φορές το φαγητό με αποσπά από τη ζωή, έστω και για λίγο. Ακούγεται καλύτερο από το να κοιτάω στο κενό και υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να με ενοχλήσουν οι άλλοι. Όσο τρώω, υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να νομίσουν οι άλλοι ότι έχω κάποιο πρόβλημα.
Η κατάθλιψη δεν είναι κάτι καινούριο για μένα. Την ένιωσα να ξεπηδάει από μέσα μου, τους προειδοποίησα όλους γύρω μου για την άφιξή της και εξέπεμψα σήμα κινδύνου. Όμως, καταφέρνει να σε ξεγελάει και δεν γίνεται φανερή μέσω της συνήθους προειδοποιητικής συμπεριφοράς μου. Δεν γνωρίζω το πώς θα αντιδράσω κάθε φορά. Δεν γνωρίζω το μέγεθος της καταστρεπτικής συμπεριφοράς στην οποία με οδηγεί. Και αν δεν το γνωρίζω ούτε εγώ η ίδια σίγουρα δεν το γνωρίζει και κανείς άλλος. Κάποιες φορές, ο τρόπος με τον οποίο προσπαθώ να την καταπολεμήσω, την ενδυναμώνει. Χρησιμοποιεί τους τρόπους άμυνάς μου για να κρυφτεί. Και έτσι, καταφέρνει να νικάει.
Υπάρχουν καλές μέρες και προσπαθώ να εστιάσω σ’ αυτές. Έχω φίλους και οικογένεια που με νοιάζονται και την εκκλησία που με αγκαλιάζει. Μου δίνονται χιλιάδες, ποικίλες ευκαιρίες να αλλάξω τον κόσμο και το μέλλον μου. Παρακολουθώ εκπομπές στην τηλεόραση που θα έπρεπε να μου αρέσουν και μαθήματα που θα έπρεπε να με ενδιαφέρουν, όμως αυτό το “πρέπει» είναι που μου προκαλεί την κατάθλιψη. Αυτά όλα τα έχω, το αναγνωρίζω και το απολαμβάνω όταν μπορώ, όμως, πολύ συχνά, δεν μπορώ να τα αποδεκτώ όλα. Προσπαθώ, όμως συνεχίζω να νιώθω ένα κενό που μου γεμίζει όλο μου το είναι και με πνίγει, μέχρι που συνειδητοποιώ ότι δεν έχω πλέον εγώ τον έλεγχο. Η κατάθλιψη τον έχει και εγώ είμαι υποχείριό της.
Δεν υπάρχουν απλές λύσεις. Περνώ απλώς την κάθε μέρα με την ελπίδα πως σύντομα τα πράγματα θα καλυτερέψουν. Κάποια μέρα, σύντομα, θα την πολεμήσω και θα νικήσω. Μέχρι στιγμής όμως, η εκείνη με νικάει. Θα συνεχίσω να μάχομαι αν και σήμερα αυτή έχει το πάνω χέρι. Σήμερα έχασα τη μάχη με τον εαυτό μου. Με νικάει ξανά και ξανά. Η ελπίδα μου είναι πως με το να παραμείνω ζωντανή και με το να μάχομαι ίσως καταφέρω να βγω νικήτρια.
Επιμέλεια κειμένου: Σωτηριάδου Χριστίνα
