Οι άνθρωποι που είναι πάντα εδώ, υποφέρουνε.
Είναι πάντα με την μούρη στο πάτωμα και οι υπόλοιποι πάνω στην πλάτη τους χορεύουνε τσιφτετέλι.
Οι άνθρωποι που είναι πάντα εδώ, πνίγονται.
Ισορροπούνε μια ζωή πάνω σε σκυλόψαρα και καρχαρίες, μόνο και μόνο για να μπορέσετε εσείς οι άλλοι να απολαύσετε το μπάνιο σας.
Στο τέλος πνίγονται επειδή έχουνε ξεχάσει οι ίδιοι πώς κολυμπάνε.
Οι άνθρωποι που είναι πάντα εδώ, κομματιάζονται.
Αφήνουνε με πολύ μεγάλη ευκολία να τους τεμαχίζετε και να παίρνετε κάθε φορά μαζι σας ένα τους κομμάτι, μήπως χρειαστείτε κάποιον δίπλα σας τα βράδια που φοβάστε και κοιμάστε με τα φώτα ανοιχτά.
Έτσι κάποια στιγμή, πεθαίνουν αβοήθητοι απο αιμορραγία, μιας και όταν σας χρειαστούνε εσείς είστε πάντα απασχολημένοι στις πολύ βολεμένες ζωές σας.
Οι άνθρωποι που είναι πάντα εδώ, ουρλιάζουν σιωπηλά.
Για να μπορέσετε όλοι εσείς να φωνάζετε βοήθεια και να ακούγεστε.
Τις ώρες που εκείνοι σκουπίζουνε αθόρυβα το αίμα από τις πληγές τους για ακόμα μια φορά μονάχοι, εσείς έχετε ήδη αναρρώσει σε μια εντατική απο ψεύτικα κλάματα και χιλιάδες δεν μπορώ. Ενώ μπορείτε.
Μπορείτε αλλά παραμυθιάζεστε.
Το θέμα είναι ότι παραμυθιάζετε και τους γύρω σας και σας βλέπουνε σαν τα αιώνια θύματα της ζωής.
Όταν εσείς στις τσέπες σας κρύβετε στιλέτα με γεύση φράουλας για να μην προδοθείτε εμείς οι υπόλοιποι λιώνουμε στην χούφτα μας ακόμα μία φορά τα λουλούδια που μαράθηκαν στην διαδρομή της ζωής μας.
Οι άνθρωποι που είναι πάντα εδώ, κουράστηκαν.
Θέλουνε έναν ίσκιο δροσερό να ξαποστάσουνε απο το λιοπύρι της ζωής και δεν βρίσκουν πουθενά.
Γιατί όλοι εσείς έχετε πιάσει όλα τα δέντρα τους και από κάτω κοιμάστε ανενόχλητοι.
Οι άνθρωποι όταν πονάνε φεύγουνε.
Έρχεται κάποια μέρα που δεν θα βρείτε κανέναν εδώ.
Ούτε για τώρα, ούτε για πάντα.
Γιατί πολύ απλά, μπορεί κάθε μέρα να σας κρατούσανε με το ένα τους χέρι μήπως πέσετε και πονέσετε, με το άλλο τους χέρι όμως, έφτιαχναν μια μεγάλη βαλίτσα για το μοναχικό τους ταξίδι.
Γιατί κανένας δεν μπορεί να ζήσει μόνο δίνοντας.
Κανένας δεν αντέχει να αναπνέει για πολλούς.
Προτιμά να μένει μόνος του και να ανηφορίζει τον μοναχικό του δρόμο, παρά να σπρώχνει όλη την ζωή του, όλους τους υπόλοιπους στο φώς και ο ίδιος να μένει πάντα στο σκοτάδι.
Μπέττυ Κούτσιου
.
