Κόσμος αλλιώτικος από σένα.
Κόσμος που δεν έχει τα ίδια ενδιαφέροντα, τον ίδιο χαρακτήρα, τα ίδια όνειρα, τους ίδιους φόβους.
Άνθρωποι που δε σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, δεν αγαπούν όπως εσύ, δε θυμώνουν με τα ίδια πράγματα.
Σε ξενίζει όλο αυτό; Σε ξαφνιάζει η διαφορετικότητα; Σε ενοχλεί;
Νιώθεις ότι δε σε καταλαβαίνουν ενώ θα έπρεπε; Ότι είσαι εσύ σωστός σε έναν κόσμο που όλοι οι άλλοι είναι λάθος;
Το σκέφτηκες όμως ποτέ ανάποδα;
Σκέφτηκες ότι μπορεί να είσαι εσύ λάθος σε έναν κόσμο που όλοι είναι σωστοί;
Δεν ξέρεις να πεις. Και καλά κάνεις, γιατί σωστή απάντηση δεν υπάρχει.
Ο καθένας έχει τον τρόπο του, το χαρακτήρα του, τη στάση ζωής του.
Κανείς δεν είναι ίδιος με τον άλλο και πάλι καλά να λέμε.
Σκέψου πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή μας αν μοιάζαμε σα δυο σταγόνες νερό. Πόσο μονότονη, πόσο προβλέψιμη, πόσο άχρωμη.
Η ομορφιά της ζωής βρίσκεται στο ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Έτσι δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε από τον άλλο.
Μπορεί να μας θυμώνει η διαφορετικότητα κάποιες φορές. Κυρίως όταν κάνει πράγματα που δε μας αρέσουν.
Αλλά κατά βάθος την αγαπάμε. Πρέπει να την αγαπάμε.
Γιατί μας ωθεί να γίνουμε καλύτεροι. Μας δίνει χρώμα σε μια ζωή που φτιάχτηκε για να είναι χρωματιστή κι όχι μουντή, μονόχρωμη.
Διαφωνούμε, καυγαδίζουμε, θυμώνουμε. Ε και; Διαφορετικοί όλοι μας, διαφορετικά και όσα λέμε, όσα κάνουμε.
Καλώς ή κακώς καμωμένα έχουν να μας διδάξουν πράγματα. Έχουν να μας πάνε στο παρακάτω μας.
Γι’αυτό σου λέω. Μη μιζεριάζεις και μη θυμώνεις για τα αλλιώτικα των άλλων. Είναι δικά τους και τα αγαπούν όπως εσύ αγαπάς τα δικά σου αλλιώτικα.
Μην τους κατηγορείς, μην τους μειώνεις, μην τους υποτιμάς. Όμοια με αυτούς κι εσύ.
Άνθρωποι με δυο πόδια ή όχι, με δυο χέρια ή όχι και με ένα μυαλό ολότελα διαφορετικό. Άλλα βιώματα, άλλες ιδέες το σμίλεψαν.
Δεν το αναγνωρίζεις το ξένο. Και το ξένο δεν αναγνωρίζει το δικό σου. Μυαλό το ένα, μυαλό και το άλλο.
Δέξου τούτη την αλήθεια της ζωής, της ανθρώπινης φύσης και προχώρα παρακάτω.
Δέξου την κι αγάπα την.
Ο κόσμος, μάτια μου, θα ήταν βαρετός αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Να χαίρεσαι λοιπόν που δε βαριέσαι…
Της Στεύης Τσούτση.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr
