Το να μπορούμε να συγχωρέσουμε είναι “δύναμη». Είναι ένα μέσο για να προάγουμε την ποιότητα της ζωής μας, την καθημερινότητα μας – κυρίως με όρους ψυχικής ηρεμίας, αλλά και αυτοί με την σειρά τους επηρεάζουν και τις πιο πρακτικές εκδοχές των εκάστοτε δράσεων μας…
Τι εννοούμε με την λέξη “συγχώρεση»? Πως αντιλαμβανόμαστε τη συγχώρεση ως πράξη κι όχι ως θεωρία… Γιατί η αλήθεια είναι πως πολύ πιο εύκολα θα σκεφτόμασταν κάτι τέτοιο παρά θα το κάναμε! Συγχωρώ, λοιπόν, σημαίνει – κατ’ αρχάς ετυμολογικά – “κάνω χώρο», σημαίνει, διευρύνομαι, μεγαλώνω, ανοίγω για να χωρέσει το “Άλλο», το “Αντίθετο», ακόμη κι αυτό που με πλήγωσε, μου έκανε κακό. Ανοίγω για να χωρέσω την αδυναμία του άλλου, του συνανθρώπου μου, διευρύνομαι δείχνοντας μεγαλοψυχία και αξιοπρέπεια…
Οπωσδήποτε κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολο, ούτε συμβαίνει αυτονόητα, αυτόματα, ίσα-ίσα… Οι άνθρωποι θυμώνουμε , πεισμώνουμε, ανοίγουμε βεντέτες. Όμως έτσι η πληγή συντηρείται, δεν κλείνει. Ο πόνος, ο θυμός, μας καθηλώνει στα ίδια πικρά συναισθήματα και στερούμαστε τη δυνατότητα να προχωρήσουμε, να εξελιχθούμε σε κάτι καλύτερο…
Το ίδιο συμβαίνει και με τον ίδιο μας τον εαυτό! Δεν μας συγχωρούμε… Είμαστε (συνήθως) αυστηροί κριτές, δεν μας αναγνωρίζουμε ελαφρυντικά, δεν δεχόμαστε το Λάθος. Αντιθέτως : αφηνόμαστε στις αυτοτιμωρητικές τύψεις να μας βασανίζουν για πολύ καιρό. Τύψεις και ενοχές… Γενιές ολόκληρες μεγάλωσαν στερούμενες την ευκαιρία να απελευθερωθούν από αυτό το βάσανο. Ενοχές σχεδόν για τα πάντα… Έναντι τι? Μιας τελειότητας? Ενός και μοναδικός Σωστού? Ενός “θα έπρεπε»?
Συγχωρώ σημαίνει κάνω χώρο… Ακόμη και για το λάθος… Ίσως να μπορέσουμε να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε Τέλειοι, ότι δεν-τα-ξέρουμε-όλα. Και ίσως έτσι, ίσως τότε ανακουφιστούμε, ίσως τότε ανασάνουμε.. Και ίσως πάμε παρακάτω, μακρύτερα…
Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα
.
