Πόσες φορές έχετε υπάρξει εσείς οι ίδιοι θεατές και ακροατές των “δεινών» των ανθρώπων, που βιώνουν μέσα σε μια σχέση; Άνθρωποι που πνίγονται, που νιώθουν να ασφυκτυούν. Άνθρωποι, που διακρίνονται για την υπομονή τους απέναντι στο/στη σύντροφό τους και που με προφάσεις, όπως τις αναμνήσεις και τα γεγονότα που τους συνδέουν, δε φεύγουν, ακόμα κι αν δεν περνούν καλά…
Συνειρμικά λοιπόν, μου έρχονται στο μυαλό τα λόγια μιας φίλης, που πρόσφατα μου εκμυστηρεύτηκε τα δικά της “δεινά».
“Νιώθω να πνίγομαι. Δεν περνάω καλά μαζί του πια. Κάποτε έψαχνα αφορμές για να βρεθώ κοντά του, μα τώρα ψάχνω περισσότερες, για να πάρω αποστάσεις και να αναπνεύσω. Πνίγομαι, σου λέω, πνίγομαι!”
Ο έρωτας, σύμφωνα με τους επιστήμονες, μπορεί να κρατήσει μέχρι και δυο χρόνια. Και μετά; Τι γίνεται μετά; Χάνεται; Εξαϋλώνεται; Πού πάει;
Σύμφωνα με τους ίδιους λοιπόν, ο έρωτας μετατρέπεται με την πάροδο του χρόνου σε αγάπη, αν και συχνά αναρωτιέμαι, αν η αγάπη αυτή αναφέρεται στο έτερό μας ήμισυ ή σε αυτό που έχουμε δημιουργήσει μαζί του. Στην αγάπη δηλαδή για το πρόσωπο ή τις συνθήκες, τις οποίες μας προσφέρει.
Σίγουρα, το ιδανικό θα ήταν να βρίσκεται κανείς μέσα σε μια σχέση που περνά όμορφα και ταυτόχρονα αγαπά τον άνθρωπό του, αν όμως μια από τις δύο αυτές συνθήκες υπολειτουργεί, τι γίνεται; Αρκεί η αγάπη μόνο για το πρόσωπο, όταν οι καταστάσεις μέσα στις οποίες ζεις, σε πνίγουν;
Και από την άλλη διερωτούμαι, πώς γίνεται να λες, πως αγαπάς κάποιον, όταν πρώτα δεν έχεις καταφέρει να αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Όταν κάθε φορά τον αφήνεις εκτεθειμένο στα φαινόμενα των καιρών, για να τον παρασύρουν τα κύματα των άλλων; Όταν νιώθεις ότι πνίγεσαι, μα δεν κάνεις τίποτα, για να σωθείς;
Σύμφωνα με μελετητές των διαπροσωπικών σχέσεων, οι απαντήσεις στην ερώτηση “Γιατί μένω σε μια σχέση, που δεν περνάω καλά;”, ποικίλλουν. Ενοχοποιείται κυρίως η χαμηλή αυτοεκτίμηση του ατόμου, που συχνά παρουσιάζεται με το συμβιβασμό του απέναντι στις καταστάσεις, αφού έχει την πεποίθηση πως δεν αξίζει κάτι καλύτερο. Η συναισθηματική εξάρτηση επίσης, που κυρίως εμφανίζεται με την πλήρη αφοσίωση στο/στη σύντροφο, τα “πρέπει” και τα “θέλω” του, αγνοώντας το προσωπικό κομμάτι, προκειμένου να διατηρηθεί η συναισθηματική ισορροπία.
Η ενοχική προσωπικότητα, επιπροσθέτως, ωθεί το άτομο στην πεποίθηση, πως φταίει το ίδιο για τη δυσλειτουργία της σχέσης του και μένει, προσπαθώντας να τη “σώσει”, ενώ στον αντίποδα η δυσκολία ανάληψης της προσωπικής ευθύνης ωθεί το άτομο στην εναπόθεση όλων των ευθυνών στο σύντροφο και στην άρνηση του να αναλάβει τα ηνία της ζωής του. Τέλος ο φόβος για αλλαγή και μοναξιά συμβάλει σημαντικά στην αλλοίωση της αυτοεικόνας, καθώς και στην ανασφάλεια του για το αύριο.
Η αγάπη για τον εαυτό λοιπόν, όπως συμπεραίνουμε, έρχεται συχνά σε σύγκρουση με όλα τα παραπάνω. Σαν να βρίσκονται όλα ταυτόχρονα σε μια ζυγαριά και εσύ να πρέπει να βρεις τη συνθήκη, όπου καταφέρνουν να ισορροπήσουν. Δύσκολο εγχείρημα όμως η ισορροπία…
Και από την άλλη, υπάρχει και η ανάγκη των ανθρώπων να ανήκουν κάπου. Η ανάγκη να νιώσουν αποδεκτοί ως ολότητα. Και η συνήθεια; Γιατί εδώ κρύβεται και η συνήθεια του να ανήκεις κάπου, να έχεις έναν άνθρωπο με τον οποίο ξυπνάς μαζί, κοιμάσαι μαζί και μοιράζεσαι τις στιγμές σου. Έναν άνθρωπο δικό σου, γιατί οι ερωτικές σχέσεις κρύβουν το ένστικτο της κτητικότητας. Και στο βωμό της συνήθειας, θυσιάζεις καθημερινά τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν το βρίσκεις ήδη άδικο;
Και ενώ όλοι μιλούν για τη δύναμη της συνήθειας, κανείς δεν μπήκε στο κόπο ποτέ να καταλάβει πως η δύναμη αυτή αντλείται κυρίως από μέσα μας. Εμάς, που συχνά μιλάμε για αναμνήσεις και γεγονότα που μας συνδέουν με τους άλλους και έχουμε αφήσει το παρόν μας στα χέρια τους. Γιατί δε μπορείς να τα μετράς όλα με διαφορετικά σταθμά.. Αν είναι για σένα τόσο σημαντικές οι αναμνήσεις, εσύ από τον εαυτό σου, τι θα έχεις να θυμάσαι;
Κάποτε ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, μου είπε κάτι, που κράτησα βαθειά μέσα μου.. “Αν θες μια ζωή σαν παραμύθι, να θυμάσαι πως πάντα οι στιγμές σου πρέπει να ξεκινούν με το “Μια φορά κι έναν καιρό..” και να τελειώνουν με το “Και έζησαν αυτοί καλά, κι εμέις καλύτερα..”!! Ας φτιάξει λοιπόν ο καθένας μας το δικό του παραμύθι και ας έχουμε στο μυαλό μας, πως για να πετύχει το “εμείς”, πρέπει πρώτα να αναπνέει το “εγώ” και το “εσύ”…
