ΠΟΛΛΟΙ είναι σήμερα εκείνοι που γνωρίζουν τις εναλλακτικές θεραπείες και πολλοί έχουν ακούσει για την ολιστική ιατρική, αν και αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται. Και αυτό γιατί η ολιστική ιατρική συμπεριλαμβάνει τόσο τις σύγχρονες φαρμακευτικές, χειρουργικές κτλ. θεραπείες όσο και τις εναλλακτικές.
Τελείως διαφορετική είναι η συμπληρωματική ιατρική (complementary medicine). Τι σημαίνει ο όρος “συμπληρωματική»; Ο ορισμός του λεξικού είναι: “Η ιατρική που συμπληρώνει και ολοκληρώνει».
Αυτή η σχολή πρεσβεύει ότι υπάρχει μια ειδική θεραπευτική αγωγή για κάθε άτομο που ασθενεί. Μπορεί ακόμα να μην ακολουθείται η ίδια θεραπεία όλες τις στιγμές. Για μια περίοδο ακολουθείται φαρμακευτική αγωγή, ενώ για μια άλλη ενδείκνυται η προσφυγή σε νοσοκομειακή περίθαλψη. Γενικά υπάρχει μια ολόκληρη ποικιλία θεραπευτικών τεχνικών.
Για να γίνει πιο ξεκάθαρο τι είναι συμπληρωματική ιατρική, ας παρακολουθήσουμε τις απόψεις της για τη φυσιολογία του σώματος και για το ρόλο του νου στην υγεία.
Ας δούμε και πάλι το φυσικό σώμα. Είναι μια συλλογή κυττάρων που αλλάζουν συχνά κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας. Το γονιμοποιημένο ωάριο στη μήτρα διαιρείται στη μέση και ξανά στη μέση και πολλαπλασιάζεται, ώσπου το φυσικό σώμα αποβαίνει ένα ζωντανό σύνολο περίπου 60 τρισεκατομμυρίων κυττάρων. Κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου μας, πέντε εκατομμύρια κύτταρα πεθαίνουν και πέντε εκατομμύρια άλλα αναγεννιούνται.
Είμαστε σε μια συνεχή κατάσταση αλλαγής. Το θαύμα αυτής της αναπαραγωγής των κυττάρων είναι ότι διατηρεί τη συμμετρία του φυσικού σώματος με το οποίο συνδέεται. Όταν συμβαίνει αυτό είμαστε υγιείς.
Όταν όμως τα κύτταρα αρχίζουν να αναπαράγονται εσφαλμένα, τότε εμφανίζονται όλων των ειδών οι διαταραχές – αρθριτικά, έλκος, καρκίνος κ.ά.
Η “αύρα” των κυττάρων
Τώρα ας δούμε καλύτερα το ίδιο το κύτταρο. Κάθε κύτταρο εμφανίζει γύρω του ένα ενεργειακό πεδίο. Έτσι το σώμα μας δεν είναι μόνο ένα σύνολο 60 τρισεκατομμυρίων κυττάρων που επιτελούν 200 εκατομμύρια χημικές διεργασίες καθημερινά, αλλά αποτελείται και από τοενεργειακό τους πεδίο.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως όταν η επικοινωνία μεταξύ ενεργειακού πεδίου και φυσικού σώματος διαταραχτεί, τότε επέρχεται δυσαρμονία. Και γι’ αυτό, ασθένεια αποκαλούσαν τη λύση της αρμονίας μεταξύ του ενεργειακού και του φυσικού σώματος.
Πώς εξηγείται όμως αυτό; Το ενεργειακό πεδίο σχετίζεται με την κυτταρική κατασκευή μέσω ορισμένων σημείων κατά μήκος του σώματος. Τα σημεία αυτά έχουν περιγραφεί από τους Ινδούς γιόγκι σαν κέντρα ενέργειας (τσακρά). Ανάλογοι είναι και οι χάρτες της κινεζικής ιατρικής με τα σημεία βελονισμού. Κάθε σημείο αποτυπώνει επακριβώς τη θέση ενός “υποσταθμού” διανομής ενέργειας στο ανθρώπινο σώμα.
Τα κύρια κέντρα ή τσακρά είναι μεταβιβαστικά σημεία, μέσω των οποίων η ενέργεια εισέρχεται στο φυσικό σώμα. Όταν δουλεύουν καλά, όλο το σώμα συντηρείται σωστά και η αναπαραγωγή των κυττάρων γίνεται επίσης κανονικά και ορθά.
Φυσικό και ενεργειακό σώμα
Όταν όμως, για τον άλφα ή βήτα λόγο αυτή η ελεύθερη ροή της ενέργειας διακοπεί, τα κύτταρα σχηματίζονται αφύσικα, προγραμματίζονται λαθεμένα, δεν εκπληρώνουν τη λειτουργία τους και έτσι εμφανίζονται ασθένειες. Σε ένα υγιές άτομο η ροή της ενέργειας είναι φυσιολογική. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα:
Ο νους του ατόμου μπορεί να παρεμβληθεί μεταξύ αυτών των δύο.
Όταν ο νους παρεμβάλλεται, από άγνοια ή λαθεμένη στάση, ανάμεσα στο ενεργειακό και στο φυσικό σώμα, η ροή της ενέργειας συχνά διακόπτεται και αυτό μπορεί να αποβεί η κύρια αιτία για κρίσιμα προβλήματα υγείας.
Ο δρ. Ντήπακ Τσόπρα στο βιβλίο του Κβαντική Θεραπεία διατυπώνει τη θεωρία ότι τα ψυχικά τραύματα, όπως και τα αρνητικά συναισθήματα, συχνά αποθηκεύονται ως “φασματικές αναμνήσεις» στα κύτταρά μας. Υποστήριξε ότι αυτές οι κυτταρικές μνήμες δρουν αθέατα για μεγάλες χρονικές περιόδους και μπορούν να προκαλέσουν διάφορες ασθένειες πολλά χρόνια μετά την αποθήκευσή τους. Το να αποκτήσει κανείς πρόσβαση σε αυτές τις ειδικές μνήμες των κυττάρων και να τις απελευθερώσει είναι η ουσία του θεραπευτικού έργου.
Έτσι, η σκέψη παίζει βασικό ρόλο για τη διαφύλαξη ή τη διαταραχή της υγείας μας. Οι γιατροί γνωρίζουν ότι η θετική και η αρνητική σκέψη έχουν ένα πολύ καθοριστικό αποτέλεσμα στονυποθάλαμο (το τμήμα του εγκεφάλου που παίζει καθοριστικό ρόλο στις ενδοκρινικές λειτουργίες) και κατά συνέπεια σε ολόκληρο το ενδοκρινικό, αδενικό σύστημα.
Πρόκειται για ένα ιατρικό γεγονός, που εξηγεί και το γιατί εμφανίζονται ορισμένα αυτοάνοσα νοσήματα, όπως ο διαβήτης. Αυτό που μένει να συσχετιστεί είναι η ροή της ενέργειας που αναφέραμε, με τη λειτουργία του ενδοκρινικού συστήματος που κρατάει όλο το σώμα σε απόλυτη ισορροπία.
Η θεραπευτική σκέψη
Οι αρχαίοι φιλόσοφοι και γιατροί έχουν αναφερθεί σε αυτό το ενεργειακό πεδίο και στο ρόλο που παίζει στη θεραπεία. Ο Πυθαγόρας και ο Ιπποκράτης περιέγραψαν με δικούς τους όρους αυτή την ενέργεια, θεωρώντας την σαν την κύρια θεραπευτική δύναμη.
Ο Παράκελσος (15ος-16ος αιώνας), την ονόμαζε “aquas», δηλαδή θεραπευτικό ύδωρ, ενώ οι Βυζαντινοί γιατροί την αποκαλούσαν “εμψυχούν ύδωρ», το νερό της ζωής το οποίο οραματίζονταν ότι έρρεε μεταξύ του θεραπευτή και του ασθενούς.
Ο έλεγχος, λοιπόν, του νου και η αυτοπαρατήρηση είναι οι δύο κύριοι τομείς της συμπληρωματικής ιατρικής. Υπάρχουν πολλές τεχνικές, αλλά όλες βασικά βοηθούν το άτομο να κατανοήσει τι δεν πάει καλά με τον δικό του τρόπο ζωής.
Οι τεχνικές αυτές –πολύ χρήσιμες σε εποχές σαν τη σημερινή– βοηθούν τους ανθρώπους να καταλάβουν γιατί σκέπτονται λαθεμένα, πώς μπορούν να αλλάξουν τα μοντέλα σκέψης τους, τη διατροφή τους, τις διαπροσωπικές σχέσεις τους κτλ.
Οι σημερινοί γιατροί και θεραπευτές οφείλουν να ακούνε τα ατομικά προβλήματα και να μην περιορίζονται σε μια επιφανειακή και επιδερμική διάγνωση και θεραπεία. Η ικανότητα του θεραπευτή είναι να μεταβιβάζει θεραπευτική ενέργεια και αυτό εξαρτάται από την επαγγελματική και διανοητική κατάρτισή του, αλλά και από το αίσθημα της αλήθειας, αγάπης και συμπόνιας που διαθέτει για τους άλλους ανθρώπους.
Ο αληθινός θεραπευτής έχει επαφή με τον ασθενή του σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο συνείδησης, πράγμα που βοηθά τον ασθενή να αναγνωρίσει το πρόβλημα και να εκπαιδευτεί να το αντιμετωπίσει έξω από τυχόν περιορισμούς. Αυτό απαιτεί πολύ χρόνο, αλλά τα αποτελέσματα είναι πολύ ενθαρρυντικά.
Στόχος των γιατρών είναι να κρατήσουν τους ασθενείς ζωντανούς. Το έργο τους θα ήταν ολοκληρωμένο αν μπορούσαν να αποκαταστήσουν όχι μόνο τη σωματική αλλά και διανοητική υγεία των ασθενών. Για να το πετύχουν αυτό οφείλουν να συνεργάζονται με πρακτικούς θεραπευτές, με ερευνητές, νοσοκομειακές υπηρεσίες και με άλλους σχετικούς επαγγελματίες.
