Ένα χάπι ινσουλίνης θα βελτίωνε την ποιότητα ζωής των περίπου 40 εκατομμυρίων ασθενών με διαβήτη τύπου 1 παγκοσμίως, οι οποίοι σήμερα αναγκάζονται να κάνουν μία ή δύο ενέσεις κάθε μέρα για να λάβουν την αναγκαία ινσουλίνη που το σώμα τους δεν μπορεί να παράγει ή εναλλακτικά, χρησιμοποιούν αυτόματη αντλία ινσουλίνης. Η στοματική χορήγηση της ινσουλίνης έχει έως τώρα αποδειχθεί πολύ δύσκολη, επειδή δεν αντιδρά καλά όταν έρχεται σε επαφή με το όξινο περιβάλλον του στομαχιού, ενώ δεν απορροφάται καλά από το έντερο.
Οι ερευνητές της Σχολής Μηχανικής και Εφαρμοσμένων Επιστημών του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, με επικεφαλής τον καθηγητή εμβιομηχανικής Σαμίρ Μιτραγκότρι, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), βρήκαν ένα τρόπο να μεταφέρουν την ινσουλίνη μέσα σε ένα υγρό που τοποθετείται σε κάψουλα από πολυμερές υλικό, ανθεκτικό στα γαστρικά οξέα.
Η κάψουλα διαλύεται και απελευθερώνει την ινσουλίνη, όταν πια φθάνει στο λεπτό έντερο, όπου το περιβάλλον είναι πιο αλκαλικό και λιγότερο όξινο από το στομάχι. Είναι βιοσυμβατή, εύκολα παραγόμενη και μπορεί να αποθηκευθεί σε θερμοκρασία δωματίου για χρονικό διάστημα έως δύο μηνών, χωρίς το περιεχόμενό της να αποσυντίθεται.
Προς το παρόν, η κάψουλα έχει δοκιμασθεί επιτυχώς σε πειραματόζωα. Θα ακολουθήσουν περισσότερες δοκιμές σε ζώα για να διασφαλισθεί η έλλειψη τοξικότητας και η αποτελεσματικότητα της θεραπείας. Αν όλα πάνε καλά, θα ακολουθήσουν δοκιμές σε ανθρώπους. Σε κάθε περίπτωση, θα χρειασθούν αρκετά χρόνια, εωσότου υπάρξει ένα χάπι ινσουλίνης που θα κυκλοφορεί στην αγορά.
Από το ΑΠΕ-ΜΠΕ
