Κάποιες περίοδοι βαθιάς θλίψης κρατούν πολύ, άλλες λιγότερο. Κάποιες έχουν ένταση, άλλες κατάπτωση.
Αλλες είναι υπόγειες, άλλες με ξεσπάσματα.
Το πένθος είναι μια πικρή γεύση που όλοι κάποια στιγμή δοκιμάζουμε. Είναι φυσική αντίδραση στην απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου ή οποιουδήποτε πολύ σημαντικού στοιχείου στη ζωής μας, όπως η υγεία, η δουλειά, μια σχέση.
Εγχειρίδιο για το πώς πρέπει να βιώνουμε την απώλεια δεν υπάρχει. Ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα, αξίες, εμπειρίες, προσέγγιση στην πίστη. Ποιος έχει το δικαίωμα να μας πει πώς θα νιώσουμε; Αλλωστε δεν πενθούμε για να το δείξουμε στους άλλους, ούτε για να μας κρίνουν. Κάποιοι ακόμη και το κλάμα το βλέπουν σαν παιδική αντίδραση ή αδυναμία.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσο κι αν προσποιηθούμε ή αγνοήσουμε τον πόνο, δεν υπάρχει τρόπος να τον παρακάμψουμε. Ούτε μπορούμε να εκβιάσουμε τον χρόνο που θα πάρει η διαδικασία ίασης.
Τι άλλο μένει λοιπόν παρά η αποδοχή του κύματος των συναισθημάτων που μας κατακλύζουν; Τι πιο σημαντικό από το να εκφράσουμε και να αντιμετωπίσουμε τη θλίψη με έναν υγιή τρόπο; Να μιλήσουμε με φίλους, με συγγενείς; Να δούμε κάποιον ειδικό αν το έχουμε ανάγκη;
Ας δούμε ξανά πού είναι συνήθως η δύναμή μας στη ζωή για να ξανασυνδεθούμε μαζί της. Ποιος είναι για μας ο καλύτερος τρόπος να τα βγάλουμε πέρα; Ποιες σχέσεις ή δραστηριότητες δίνουν νόημα και θεραπεύουν την καρδιά μας; Ποιες σκέψεις δυσκολεύουν την ανάρρωση; Δεν είναι κακό να ασχοληθούμε με ό,τι μας ευχαριστεί ή μας δίνει ανακούφιση. Σε σοβαρές αλλαγές εύκολα μπορεί να ξεχάσουμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας και τις βασικές μας ανάγκες. Ο ύπνος, το φαγητό, η άσκηση είναι τότε ακόμη πιο απαραίτητα. Ας δώσουμε στον εαυτό μας χώρο και χρόνο να διαχειριστεί την κατάσταση.
Μη ξεχνάμε ότι μόνο ένας ξέρει πολύ καλά πώς μπορεί η ζωή μας να πάρει μπρος ξανά: ο εαυτός μας.
Η Δέσποινα Δασενάκη είναι life coach, e-mail ddasenaki@hotmail.com
Πηγή : tanea.gr
