Είσαι πάντα βιαστικός κι επιθυμείς όλα να γίνουν γρήγορα. Η επιθυμία σε διατάζει κι εσύ υπακούς, χωρίς να φέρνεις αντιστάσεις. Θέλεις τον άλλο και τον θέλεις εδώ και τώρα.
Κι έρχεται ίσως μία αρνητική απάντηση και απογοητεύεσαι κι αναρωτιέσαι: “Μήπως δε με θέλει αρκετά; Μήπως έχει κάτι άλλο στο μυαλό του; Αν ήθελε, δε θα με άφηνε να περιμένω», σκέφτεσαι.
“Ξέρεις πώς ο διάβολος βασανίζει τις ψυχές στην κόλαση; Τις κρατάει σε αναμονή», είπε ο Carl Gustav Jung, Ελβετός ψυχολόγος. Το βασανιστήριο ενός ερωτευμένου είναι αυτή η κατάσταση που περιγράφεται με τέσσερις συλλαβές: αναμονή.
Αλήθεια, αναμένει ένας ερωτευμένος; Αναμένει εκείνος που φλέγεται από πάθος και ορμή, που η καρδιά του χοροπηδά απ’ τον πόθο και τον ενθουσιασμό, αναμένει ο διψασμένος για έρωτα; Αναμένει εκείνος που ταξίδεψε χιλιόμετρα για να σε δει, έστω και για πέντε λεπτά; Αναμένει εκείνος που άφησε τα πάντα στη ζωή του για να είναι μαζί σου; Εκείνος που του ξύπνησες πρωτόγνωρα συναισθήματα κι εκείνος που ένιωσε ξανά ζωντανός μετά από καιρό;
Η αναμονή είναι η κόλαση κάθε ερωτευμένου. Ένα χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να προσδιορίσει, γιατί δεν εξαρτάται απ’ τον ίδιο και κατά τη διάρκεια του οποίου οφείλει να περιμένει. Μια απόφαση; Μια επιστροφή; Μια συγγνώμη; Πολλές οι εκδοχές της αιτίας της αναμονής. Όλες όμως έχουν την ίδια βάση, την ανυπομονησία για ένα “είμαι εδώ τελικά».
Πόσοι έρωτες δεν άντεξαν το μαρτύριο της αναμονής και ξεψύχησαν πριν καν προλάβουν να ζήσουν το μεγαλείο τους; Οι άνθρωποι δεν προετοιμαζόμαστε για το δύσκολο δρόμο στον οποίο ο χρόνος μας οδηγεί. Για να αποκτήσεις μια σχέση με ουσία, θα πρέπει να καλλιεργήσεις τα συναισθήματά σου, αλλά και ο άλλος άνθρωπος να προβεί στις δικές του συνειδητοποιήσεις.
Η μοναξιά δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη απ’ όλους μας, ειδικά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι εικόνες με τον άνθρωπο που ζήσαμε μαζί του δυνατές στιγμές, κατακλύζουν το μυαλό μας και οι αναμνήσεις στήνουν έναν τρελό χορό μέσα μας. Ενδυναμώνουν την επιθυμία μας για εκείνον και ξεθωριάζουν τον πόνο που μπορεί να νιώσαμε. Κι αυτό το ξεθώριασμα δεν είναι πάντα για καλό, γιατί ρίχνει τις άμυνές μας και η αναμονή, αντί να λήξει, παίρνει παράταση για λίγο ακόμη.
Θα αναρωτηθείς πότε αναμένουμε. Κάποιες φορές, το timing δεν ήταν σωστό. Εσύ ερωτεύτηκες σφόδρα, ενώ η άλλη πλευρά βρισκόταν ήδη σε σχέση με άλλον άνθρωπο. Συναισθήματα μπορεί ν’ αναπτύχθηκαν και απ’ τους δυο, όμως σου ζήτησε να περιμένεις για να βρει το θάρρος να χωρίσει. Αυτή η αναμονή έχει το χρώμα της προσδοκίας.
Σε άλλη περίπτωση, μπορεί εσύ να του έκλεισες την πόρτα, γιατί δε φέρθηκε όπως θα ήθελες. Σε προσέβαλε και δε νοιάστηκε καν για το πόσο σε πλήγωσαν τα λόγια του.
Τον σκέφτεσαι ακόμη όμως, κι εύχεσαι να σε σκέφτεται κι εκείνος πού και πού. Αναμένεις από εκείνον να κάνει το πρώτο βήμα. Κι εδώ η αναμονή παίρνει δύναμη απ’ την πίστη σου.
Υπάρχει και μία κατηγορία ερωτευμένων, που ενώ παλεύουν με το φάντασμα μιας περασμένης αγάπης και προσπαθούν να πείσουν τους πάντες ότι την έχουν ξεπεράσει, αναμένουν εσωτερικά, πληγωμένα, σιωπηλά.
Κι αυτή η αναμονή έχει το χρώμα της ελπίδας. Της ελπίδας για μια ολοκληρωτική ανατροπή, για να ζήσουν κι εκείνοι το παραμύθι μ’ ένα όμορφο τέλος. Ναι, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν στο όμορφο πρόσωπο της ζωής.
Αν αγαπάς κάποιον, μην τον αφήνεις στην αναμονή. Είναι το χειρότερο βασανιστήριο για μια ερωτευμένη ψυχή. Θεριεύουν οι ελπίδες, μεγεθύνεται η απουσία, γιγαντώνεται ο πόθος κι όσο περιμένει μια απάντησή σου, αρκείται σε ψίχουλα. Κι αυτή η απελπισία και η αναξιοπρεπής κατάληξη, δεν αξίζει σε κανέναν. Πόσο μάλλον σ’ έναν ερωτευμένο. Σ’ έναν άνθρωπο ερωτευμένο μαζί σου.
Μην τσακίσεις μια ψυχή, που το μόνο που θέλησε ήταν να σου δώσει χαρά. Μη ραγίσεις ένα χαμόγελο, που η μοναδική πηγή δημιουργίας του ήταν η προσμονή σου. Μην αφήσεις έναν ερωτευμένο άνθρωπο να σε περιμένει. Γιατί καμία ψυχή, που ονειρεύτηκε αγάπη, δεν αξίζει το μαρτύριο της αναμονής. Γι’ αυτό αν δεν αγαπάς, μην τυραννάς.
Θα παραθέσω τους στίχους του κ. Ντίνου Χριστιανόπουλου που με τόσο ρεαλισμό παραθέτουν την ψυχοσύνθεση μιας ερωτευμένης ψυχής σε αναμονή:
“Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι, ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους, σ’ αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά, έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ’ έναν υπάλληλο.
Κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη. Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι, γίνομαι ένα με τους τσακισμένους.”
Γράφει η Αναστασία Νάννου
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr , www.pillowfights.gr
