Λένε πως, να συναισθάνεσαι τον απέναντι είναι προτέρημα. Λένε, πως οι άνθρωποι με ενσυναίσθηση , είναι άνθρωποι ευαίσθητοι, κοιτούνε μέσα σου και “ξέρουν”. Ακούνε τις λέξεις σου, μα ακούνε και τις σκέψεις σου.
Καταλαβαίνουν χωρίς προσπάθεια τον λόγο που λες, ότι λες. Ακούνε πολλές φορές τα λόγια και ταυτόχρονα διαβάζουν τα μάτια σου, τον κόσμο σου, μπαίνουν μέσα στην ψυχή σου. Έχεις το πρόβλημά σου και γνωρίζεις, πως μιλώντας τους , θα σε νιώσουν βαθιά.
Θα νιώσουν πώς νιώθεις. Τι εννοείς μέσα από κρυμμένα νεύρα, αντιδράσεις, μέσα από περιγραφές.
Λένε ότι η ενσυναισθηση είναι εφόδιο, όπλο για τη ζωή. Όσοι την έχουν μπορούν εύκολα σαν πουλάκια να πετάξουν μέσα σου και να κουρνιάσεις παρήγορα στη σκέψη τους, στην αγκαλιά τους. Λένε, πως είναι άνθρωποι με ευαισθησία που βγαίνουν απ το είναι τους για λίγο, μπορούν να βιώσουν τη χαρά σου και τον πόνο σου σχεδόν όσο και εσύ, και ύστερα φεύγουν, αποστασιοποιούνται με την ίδια ευκολία, για να σε βοηθήσουν αμερόληπτα αν έχεις την ανάγκη τους. Όμως, πολλές φορές, το ότι νιώθουν, το ότι είναι εκεί και ακούν όσα τους λες και όσα δε λες τους κάνει να παραβιάζουν τα δικά τους όρια.
Γιατί πίσω από την περίεργη πολλές φορές συμπεριφορά σου, κατανοούν το κίνητρο, κατανοούν τη σκέψη σου, που ίσως δεν είναι αρνητική αλλά για τους δικούς σου λόγους εκφράζεται αρνητικά. Κατανοούν και αφού κατανοούν και “βλέπουν” , παραβλέπουν. Παραβλέπουν τις φορές που τους μίλησες απότομα γιατί ξέρουν ότι είναι ένα ξέσπασμα. Παραβλέπουν την απόσταση που επιβάλλεις γιατί νιώθουν ότι κάτι δεν μπορείς να διαχειριστείς. Κατανοούν το ψεματάκι το μικρό σου, γιατί βλέπουν πως στερείσαι θάρρους. Κατανοούν πώς ακόμα και όταν σε μια ομάδα ανθρώπων τους αδικείς, είναι, γιατί μόνο μαζί τους έχεις την οικειότητα αυτή. Κατανοούν, και παραβλέπουν. Παραβλέπουν και προσπερνούν. Προσπερνούν και συγχωρούν. Λένε δεν πειράζει και το εννοούν. Έτσι, πολλές φορές δεν αντιδρούν όπως θα όφειλαν.
Πάνε ένα βήμα πίσω αντί να οριοθετήσουν τον εαυτό τους.
Οι άνθρωποι με ενσυναισθηση ξεχνούν ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν τους είναι τόσο απλό να βάλουν στη ζυγαριά συμπεριφορές. Δεν τους είναι εύκολο να σκεφτούν λογικά και να πουν τόσα δίνω, τόσα παίρνω, με συμφέρει; Όταν δε, η σχέση τους μαζί σου , έχει συναισθηματική χροιά , τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Η υποχώρηση τους πολλές φορές λαμβάνεται σαν αδυναμία. Εφόσον δεν αντιδρούν υπερασπιζόμενοι τα θέλω τους, το δίκιο τους, θεωρούνται δεδομένοι. Δεν είναι σίγουρο αν το πισωπατημά τους, το “δεν πειράζει” τους, θα εκτιμηθεί. Συχνά θεωρείται αδυναμία και όχι δύναμη. Μόνο λίγοι, αυτοί που θα ενδιαφερθούν για το γιατί των πράξεων τους, θα τους “αναγνωρίσουν”. Μόνο αυτοί που δεν θα μείνουν στο περίβλημα, αλλά θα βουτήξουνε βαθιά μέσα τους, θα τους νιώσουν.
Οι άλλοι θα πάρουν λάθος μήνυμα και εκεί μονάχα θα σταθούν. Στο τσόφλι. Δεν είναι ότι δεν έχουν όρια.
Δεν είναι ότι τους αρέσει να τους θεωρούν δεδομένους. Είναι, ότι κάποιες φορές , καταλαβαίνουν τόσο πολύ, όσο δεν θά πρεπε. Και όταν κάποια στιγμή εκφράσουν τι τους ενοχλεί, λες…γκρινιάζουν. Λες ότι τσαμπουκαλεύονται. Λες θα τους περάσει. Δεν τους παίρνεις στα σοβαρά. Θα τους καταφέρεις πάλι λες. Θα σε συγχωρήσουν πάλι , λες.
Έχεις συνηθίσει τόσο στην ανοχή τους και αντί να τους βάλεις ψηλά, τους υποτιμάς. Φίλε..αν βρεις άνθρωπο που να σκύψει πάνω στην καρδιά σου, να νανουρίσει την ψυχή σου και να σε δει με όλο του το είναι, μην τον πετάς, μην τον πατάς. Ο άνθρωπος αυτός που κοίταξε, το γιατί της κάθε σου ανοησίας, που έκανε πως δεν άκουσε, ήταν γιατί απλά σε ένιωσε. Σου έδωσε μία, δυο…κτλ ευκαιρίες. Μπορεί οποτε θέλει να σταματήσει να σου δίνει και τότε ίσως νιώσεις μοναξιά.
Σπάνια θα βρεις κάποιον που να δει πίσω απ τη μασκα σου και να σε αποδεχτεί για αυτό που είσαι πραγματικά.
Να θυμάσαι πως όλοι έχουν όρια. Αν δεν μπορείς να τα δεις , μήπως κοιτάς μόνο εσένα;
Μπορείς να συνεχίσεις να ζεις στο δικό σου καρναβάλι, χωρίς όμως αυτούς στο πλάι σου.
Της Χαράς Μαζίδη.
ΠΗΓΗ: www.anapnoes.gr
