Ό,τι σε χαλάει πρέπει να μένει έξω από τη ζωή σου.
Η λέξη αναισθησία είναι μία λέξη που στο άκουσμά της υπάρχουν πολλές αντιδράσεις. Κάποιες αρνητικές και κάποιες άλλες θετικές. Όταν κάποιος δηλώσει αναίσθητος πολλοί είναι έτοιμοι να πέσουν πάνω του να τον φάνε. Λέγοντας πως το να είσαι αναίσθητος δεν είναι εφικτό κι αν τελικά είναι, δεν είναι τρόπος ζωής να μη σε νοιάζει τίποτα και κανένας. Κάποιοι άλλοι, θα πούνε ότι όποιος είναι αναίσθητος έχει βρει το νόημα της ζωής κι είναι πραγματικά ευτυχισμένος.
Κανένας όμως δε ρώτησε γιατί. Γιατί κάποιος να έχει πια αναισθητοποιηθεί; Τι μπορεί να έχει οδηγήσει τον άνθρωπο στην αναισθησία; Στο σκεπτικό του “δε δίνω μία»; Εξαιρούνται οι εκ γενετής αναίσθητοι από αυτά τα ερωτήματα, ακόμη κι αν δεν είναι πολλοί.
Μεγαλώνοντας, συνήθως μας μαθαίνουν να νοιαζόμαστε για το συνάνθρωπό μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας, τις αξίες και τα ιδανικά μας. Όμως, ωριμάζοντας ακόμη περισσότερο επιλέγουμε μόνοι μας ποιον θέλουμε να νοιαστούμε και ποιον όχι. Κι αν δεν επιλέξουμε εμείς, επιλέγουν οι καταστάσεις για μας ή μας αναγκάζουν να επιλέξουμε.
Όταν μένεις σ’ ένα σπίτι στο οποίο όλη σου η οικογένεια είναι στα μαχαίρια κι όλη μέρα γίνεται ένας συνεχής πόλεμος, τότε πρέπει να μάθεις να μην επηρεάζεσαι απ’ αυτό το τοξικό περιβάλλον για το δικό σου καλό, για τη δική σου ψυχοσύνθεση.
Ψυχική υγεία, μεγάλο πράγμα και σημαντικό. Ό,τι τη χαλάει πρέπει να μένει έξω απ’ τη ζωή σου. Όπως κι οι άνθρωποι που τη χαλάνε, όπως κι οι φίλοι που τη χαλάνε. Γιατί αν οι φίλοι που έχεις μέχρι σήμερα δεν είναι ώμος για σένα για να κλάψεις, βράχος για να στηριχτείς, άτομα που θα χαρούν με τη χαρά σου, άτομα που σε υπολογίζουν σαν άνθρωπο, τότε είναι λογικό να έχεις ένα κενό μέσα σου.
Ένα κενό που χωρίς να το θέλεις σε ρίχνει και σε λυπεί. Κάπου εδώ είναι η στιγμή που αναισθητοποιείσαι, που καταλαβαίνεις ποιοι ήταν εδώ για το συμφέρον τους και για την ανάγκη. Μαθαίνεις να μη “χαλάς τη ζαχαρένια σου» για όσους δεν αξίζουν και δεν άξιζαν ποτέ.
Υπάρχουν λόγοι που μας οδηγούν να νοιαζόμαστε λιγότερο, να χαλιόμαστε λιγότερο, να λυπόμαστε λιγότερο και να βλέπουμε τα πράγματα με άλλο μάτι. Δεν είναι λύση να προσπαθούμε να μη μας αγγίζει τίποτα και κανένας. Δεν αξίζουν όλοι την ίδια αντιμετώπιση, ούτε την αρνητική ούτε τη θετική. Οι άνθρωποι κι οι καταστάσεις διαχωρίζονται όταν είναι ανάγκη, όταν έχει έρθει ή ώρα για restart.
Για μερικούς, η αγάπη κι η φροντίδα μας είναι αστείρευτες. Για άλλους, η ευαισθησία μας μετρημένη και λίγη. Ό,τι αξίζει στον καθένα κι ό,τι έχει κερδίσει με τη συμπεριφορά του. Γι’ αυτόν που ήσουν εκεί όταν έπρεπε, ενώ αυτός την έκανε όταν τον χρειαζόσουν, η αναισθησία σου είναι και πολλή.
Γι’ αυτό είναι καιρός να πάψουμε να κρίνουμε όσους αναισθητοποιήθηκαν για το καλό τους, όσους επέλεξαν να μην επηρεάζονται πια από άτομα και καταστάσεις που παλαιότερα τους έριχναν. Το θέμα δεν είναι να τα γράψουμε όλα στα παλιά μας τα παπούτσια, αλλά να ξέρουμε τι πρέπει ν’ αφήσουμε πίσω.
Γιατί όλοι μας κάποτε βρεθήκαμε σε αδιέξοδο με μόνη επιλογή την αναισθησία, αλλά επίσης όλοι μας κάπου βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως το να αναισθητοποιηθούμε από όλα κι όλους δεν είναι ποτέ λύση.
Γράφει η Πηνελόπη Παυλίδη
